Park ten znajduje
się przy ul. ks. Skorupki w sąsiedztwie hali MOSiR. Został założony w 1904
r., w otoczeniu willi Braci Richterów, a w ręce miasta przeszedł po 1945 r. Na
dość niewielkiej powierzchni można znaleźć cenne okazy drzew: limbę, wejmutkę,
okaz buk zwyczajny odmiany czerwonej oraz dąb szypułkowy „Fabrykant”. Park
wpisany został do rejestru zabytków.
Józef Richter
przybył do Łodzi z Czech i po 1841 r. zakupił teren przy ulicy Wólczańskiej,
gdzie założył tkalnię wyrobów wełnianych. Na kilka lat wyjechał do Rosji, by
zdobyć nowe doświadczenia. Po powrocie uruchomił mechaniczny zakład i zatrudnił
ok. 200 robotników. W latach 80. XIX wieku przekazał fabrykę synom, a sam
wyjechał do Czech, gdzie zmarł w 1898 r.
Dawna Willa
Reinholda Richtera (obecnie siedziba rektoratu Politechniki Łódzkiej), mieści
się przy ul. Skorupki 6/8. Została zaprojektowana przez Ignacego Stebelskiego
i ukończona w 1904 r. Efektowna bryła łączy ze sobą różne style: gotycki,
manierystyczny (szczyty wolutowe) i secesyjny (asymetria i trójpodział okien).
Wieża, zwieńczona kopułą, łączy w swej strukturze elementy drewniane i
murowane. Reprezentacyjne pomieszczenia oraz ogród zimowy znajdowały się na
parterze. Duże wrażenie robi wyposażenie wnętrz, w których zachowało się wiele
z dawnego wystroju – meble, żyrandole, potężny kredens oraz klamki. Płaskorzeźby
i malowidła w westybulu nawiązują do sztuki antyku i renesansu. W dawnych
pomieszczeniach prywatnych urządzono pomieszczenia administracji Politechniki
Łódzkiej.
Dwa numery dalej
swoją willę wzniósł Józef Richter. Budowla powstawała w latach 1888–1889,
według projektu Karla Seidla z Wiednia. Przypomina wyglądem renesansową, włoską
posiadłość. W elewację ogrodową wkomponowano loggię i tarasy. Na parterze
mieściły się pomieszczenia reprezentacyjne, a na piętrze prywatne pokoje
właścicieli. Willa w 1933 r. była rezydencją wojewody łódzkiego. Tuż przed
wybuchem wojny Gertruda Ramischowa (z Richterów) sprzedała dom Helmutowi
Biedermannowi. Obecnie PŁ posiada tu pomieszczenia reprezentacyjne.
Politechnika Łódzka
powstała 24 maja 1945 r. Na początku utworzono cztery wydziały: Mechaniczny,
Elektryczny, Chemiczny oraz Oddział Włókienniczy. Pierwszym rektorem był prof.
Bohdan Stefanowski. Przez lata uczelnia się rozrastała oraz rosła liczba
studentów, utworzono także filię w Bielsku-Białej, która w 2001 r. przekształciła
się w samodzielną jednostkę. Obecnie politechnika kształci ponad
20 000 studentów na 9 wydziałach i zatrudnia 1600 nauczycieli
akademickich. Silnie rozwinięta jest też współpraca z innymi uczelniami, także
za granicą, oraz z szeroko pojętym przemysłem.
Budowa obiektu
sportowego przy ul. ks. Skorupki 21 rozpoczęła się w 1948 r. Architektem hali
był inżynier z Politechniki Gdańskiej Witold Prochaska. Nowatorski projekt
wymagał nowych rozwiązań technicznych. Jako że większość środków przeznaczano
na odbudowę stolicy, prace budowlane wielokrotnie przerywano. W rezultacie
uroczyste otwarcie hali nastąpiło 22 lipca 1958 r. W uroczystości wzięli udział
ówczesny premier Józef Cyrankiewicz i Władysław Gomułka.
Gmach zaliczany
był (jak podawano) do najnowocześniejszych w Europie i mógł pomieścić 8
tys. osób. Budowla pełni nie tylko funkcje sportowe, ale także jest miejscem,
gdzie odbywają się regularnie targi oraz organizowane są koncerty. Od 1982 r. w
hali mieści się Muzeum Sportu i Turystyki, w którego kolekcji można zobaczyć
medale olimpijskie, zbiór pucharów czy odznaki. W sąsiedztwie ośrodka znajduje
się wybudowane w 1995 r. Centrum Wystawienniczo-Handlowe EXPO-Łódź,
którego właścicielem są Międzynarodowe Targi Łódzkie.
W sąsiedztwie hal,
przy ul. Stefanowskiego 19, stoi dom Zygmunta Richtera. Willa jest obecnie
siedzibą Chorągwi Łódzkiej ZHP.
Położony między
ulicami: Żeromskiego, Parkową, Mickiewicza i Al. Włókniarzy obszar zieleni
należy do najlepiej zagospodarowanych parków w mieście. Zajmuje obecnie
powierzchnię blisko 42 ha .
Został założony w latach 1904–1910 na terenach dawnych lasów miejskich i
początkowo zajmował dużo większy obszar na północy (teraz kościół i centrum
filmowe). Projekt parku został wykonany na polecenie prezydenta miasta
Władysława Pieńkowskiego przez Teodora Chrząńskiego. Wytyczono wówczas aleje
dla pieszych, ale także dla powozów oraz zręcznie połączono styl ogrodu
francuskiego z parkiem angielskim.
W następnych latach wybudowano boiska,
wykopano staw oraz usypano górkę. W 1938 r. na osi parku stanął pomnik
Stanisława Moniuszki, zniszczony rok później przez okupanta. W czasie wojny
park był zamknięty dla Polaków i Żydów. Na terenie mieszczą się dwa
cmentarze wojenne żołnierzy radzieckich. W 1957 r. powstał Miejski Klub
Tenisowy, a kilkanaście lat temu tor rowerowy. Ozdobę stanowi zabytkowa altana
nad stawem. Park wpisany jest do rejestru zabytków.
L Przy ulicy
Żeromskiego 115, w otoczeniu zieleni, znajduje się Zespół Szkół
Ponadgimnazjalnych nr 19 im. Karola Wojtyły. W czasach PRL mieścił się tu
Zespół Szkół Włókienniczych. Budynek ma jednak znacznie dłuższą historię – został
wzniesiony w 1903 r. według projektu Piotra Brukalskiego. Placówka kontynuowała
tradycje Wyższej Szkoły Rzemieślniczej z 1869 r., mieszczącej się przy Nowym
Rynku.
Świątynię przy ul. Łąkowej 42
ufundowali łodzianie jako wotum dziękczynne za Cud nad Wisłą. Budowa trwała
dwanaście lat i została zakończona w 1938 r. Wieże dobudowano dopiero w 1950 r.
Kościół zaprojektował uznany wówczas architekt Józef Kaban. Obiekt uznaje się za
dalekie naśladownictwo trójnawowej rzymskiej bazyliki św. Pawła
za Murami. Fasada zwraca uwagę piękną mozaiką Matki Boskiej
Częstochowskiej wykonaną przez Stanisława Janiszewskiego. We wnętrzu odnaleźć
można polichromie ze scenami z życia Maryi oraz obraz ofiarowany przez Jana
Pawła II. Od 1998 r. świątynia stała się sanktuarium maryjnym, skąd regularnie
wyruszają pielgrzymki na Jasną Górę. Na placu przed kościołem stoi pomnik
katyński ufundowany przez stowarzyszenie Rodzina Katyńska.