W kręgu...ulicy Piotrkowskiej

"To największą Łodzi troską aby Łódź całą - zmieścić na Piotrkowską."
                                                                            Jan Sztaudynger

Ta najbardziej znana fraszka o słynnej łódzkiej ulicy wyraża, jakie znaczenia ma ona dla mieszkańców miasta. Zanim w 1823 roku zamontowano pierwszą tablicę z jej nazwą, funkcjonowała jako trakt łączący Piotrków Trybunalski i Łęczycę. Z czasem połączyła kolejne miejskie założenia urbanistyczne stając się „kręgosłupem” Łodzi. Licząca 4,2 km ulica, po wojnie na dobre została podzielona na dwa fragmenty: południowy, mający charakter bardziej przemysłowy oraz północny, reprezentacyjny, ze zwartą zabudową. Wyjątkowy charakter Piotrkowskiej, mimo mniej lub bardziej pomyślnych dla niej czasów, wyraża się poprzez jej architekturę, liczne miejsca spotkań i jeszcze to „coś”…

Trasa: plac Reymonta – Biała Fabryka/Skansen/Centralne Muzeum Włókiennictwa – Kosciół św. Mateusza – Plac Jana Pawła II/pomnik skorupki/JPII/Grób Nieznanego Żółnierza – Bielnik Kopischa – ŁAC – ul.Skorupki – Park Klepacza – Wille Richterów – Hala MOSiR/ EXPO – Radwańska – Szkoła Włókiennicza – Park Poniatowskiego – Cm. Radziecki – Plac Katyński

Opis trasy

Nie ma się co spierać! – Piotrkowska jako najważniejsza ulica w mieście, swoisty jego kręgosłup wymaga przynajmniej dwóch oddzielnych tras. Spacer jednak obejmie część południowego fragmentu ulicy, który został zawarty z Zielonym Kręgu Tradycji i Kultury. W dalszym ciągu podążymy śladem wielkich rodzin łódzkich: Geyerów i Richterów, zobaczymy dwie z najważniejszych świątyń miasta oraz jedne z najurokliwszych parków. Zatem zaczynamy!

      36. Plac Reymonta

Na początku nosił nazwę Górnego Rynku i zamykał ulicę Piotrkowską od południa. W XIX wieku było to jedno z głównych targowisk miasta. Pierwszym właścicielem gruntów przy placu był Jan Krystian Rundzieher, a po jego bankructwie Geyer. Postawił przy jego południowej pierzei pałac, stąd też wzięła się zwyczajowa nazwa Rynek Geyera. Plac zyskał imię Reymonta zaraz po śmierci pisarza w 1925 r. Po wojnie, w 1978 r., członkowie Cechu Rzemiosł Metalowych ufundowali pomnik patronowi placu. Twórcą posągu jest Wacław Wołosewicz. Noblista trzyma w ręku wieniec zbóż, a na prawie dwumetrowym cokole umieszczono autograf pisarza.

Władysław Reymont przybył do Łodzi w 1896 r. i zamieszkiwał przy ulicy Wschodniej 50. Efektem jego pobytu oraz obserwacji życia miasta stała się powieść „Ziemia obiecana”. Powieść w latach 1897–1898 ukazywała się w odcinkach w Kurierze Codziennym. Rok później została wydana w formie książki. Historia opisana przez autora spotkała się z dużym zaciekawieniem oraz krytyką niektórych łodzian, którzy zarzucali późniejszemu nobliście niedostateczną znajomość realiów Łodzi. „Ziemia obiecana” doczekała się w 1974 r. ekranizacji, za którą reżyser – Andrzej Wajda, został nominowany do Oscara.

37. Park im. Wł. Reymonta

Park ulokowany jest między ulicami: Piotrkowską, Przybyszewskiego i Milionową. Powstał prawdopodobnie w połowie XIX wieku wraz z zabudową mieszkalną i przemysłową. Jego serce stanowi spory staw. Początkowo na południe od niego mieściły się budynki fabryczne Ludwika Geyera, gdzie ulokowano drukarnię oraz farbiarnię. Na północ od stawu wzniesiona została klasycystyczna „Biała Fabryka”. Po rozbudowie zakładów i rozbiórce starych budynków urządzono na ich miejscu park. Jego obszar ma obecnie powierzchnię 6,3 ha. Podzielono go na dwie części: regularną z rabatami kwiatowymi oraz krajobrazową. Ozdobą stawu jest fontanna. W sąsiedztwie parku, przy ulicy Piotrkowskiej, znajdują się także: klasycystyczny dworek Geyerów z 1833 r. oraz Pałac Ludwika Geyera, wzniesiony dziesięć lat później i gruntownie przebudowany w 1910 r.